Dramat Faust jest najwybitniejszym dziełem Goethego. Przedstawione są w nim dzieje nieprzeciętnego człowieka poszukującego prawdy, szczęścia, celu i sensu życia, ale przede wszystkim wiedzy przekraczającej ludzkie możliwości poznania. Bohater tytułowy ubolewa nad faktem, iż oddał całe swoje życie mądrym księgom, a mimo to nie posiadł wiedzy o życiu. Poszukuje wolności, ale na świecie wszystko ma swoje granice. Buntuje się przeciwko takiemu życiu i zaprzedaje duszę Mefistofelesowi, odzyskując w zamian młodość. W szczególnym świetle stawia Fausta "prolog w niebie". Ma tu miejsce zakład między Bogiem i Mefistofelesem o duszę Fausta, balansującego między świętością a sprawami doczesnymi. Faust decyduje się wybrać zło, tłumacząc to sobie wyborem wyższych celów, nawet za cenę potępienia.. Odkupienie Fausta następuje, gdy Bóg przebacza mu jego winy. Przeżywanie świata przez Fausta jest wypełnione przede wszystkim miłością do Małgorzaty, podsumowaniem całego życia twórczego oraz syntezą filozoficzną i artystyczną. Diabeł jest symbolem szatańskich skłonności człowieka, przejawiających się w dążeniu do zaspokajania własnych rządz. Faust znajduje szczęście trzymając w obcięciach ukochaną, lecz jest to zarazem początek jego udręki w zmaganiach z knowaniami Mefistofelesa. Pierwsza scena pokazuje nam Fausta w jego pracowni, zgłębiającego wiedzę z grubych starych ksiąg oraz poszukującego potwierdzeń w doświadczeniach chemiczno-fizycznych. Akcja przenosi się do Nieba, gdzie odbywa się szczególne spotkanie Boga z Diabłem. Mefistofeles przekonuje Boga, że na ziemi życie ludzkie jest niewiele warte choć on sam jest tym niby bardzo zatroskany. Przykładne życie rodzinne jak i młodzieńcza fantazja są najlepszym miejscem dla diabelskich zamiarów. Bóg jest wyrozumiały dla ludzkich słabości pozwala Szatanowi spróbować sztuczek wobec swojego sługi - Fausta, aby złamać go. Przywrócona młodość i spotkanie Małgorzaty, najpiękniejszej dziewczyny wyzwala w Fauście uczucie miłości. Faust nakazuje Mefistofelesowi, by ten sprawił, aby Małgorzata zwróciła uwagę na niego i odwzajemniła uczucie. Mefistofeles podstępnie podrzuca do ogrodu Małgorzaty korale. Małgorzata nie kryje zdziwienia. Małgorzata pokazuje naszyjnik swojej ciotce Gertrudzie. Ciotce bardzo podoba się naszyjnik i sama chciała by go mieć. Faust namawia Mefistofelesa, aby wpłynął na Gertrudę, by ta skierowała myśli Małgorzaty na niego oraz by doszło do spotkania z Małgorzatą. Mefistofeles odwiedza dom ciotki i stara się ją pozyskać czarując jeszcze strojniejszymi koralami. Z początku ta sytuacja bawi Mefista, lecz po chwili opuszcza dom Gertrudy nie chcąc się angażować z uczucia, przeczuwając iż Gertruda jest sprytna i zaborcza, i z pewnością chciała by go sobie podporządkować. Faust nalega na spotkanie z piękną dziewczyną. Mefistofeles doprowadza do tego spotkania. Faust i dziewczyna przeżywają wielką, płomienną miłość. Mefistofeles rozdziela parę kochanków, zabierając Fausta w daleką podróż. Tymczasem dziewczyna rodzi dziecko i jako samotna matka staje się pośmiewiskiem dla gawiedzi. Pomimo tragicznej sytuacji, cały czas pamięta swojego ukochanego, wzywa niebiosa by Faust usłyszał jej wołanie o pomoc. Faust nie znajduje spełnienia siebie w obcowaniu z Mefistofelesem. Faust wyrzeka się przyjaźni z Mefistofelesem, za co ten odbiera mu nieśmiertelną młodość. Para tragicznych kochanków spotyka się pozostając w miłosnym uścisku.