Wykorzystana w spektaklu parafraza spopularyzowanego przez portal społecznościowy Facebook hasła „lubię to!”, to tylko jeden z przejawów postmodernistycznej rzeczywistości społecznej. W sztuce nabiera on jednak przerysowanego charakteru, stając się centralnym punktem, pokazując że żyjemy w zinformatyzowanym społeczeństwie sieciowym, gdzie „żyć” znaczy „oceniać”. Organizując nasz system norm i wartości wokół ikony „lubię to!”, przyjmujemy iż niemal całe nasze życie, na każdym jego etapie znajduje się w fazie permanentnej oceny przez innych.

Życie to węzeł interakcji ludzkich, gdzie wartość jednostkowego życia jest waloryzowana przez jakość kręgów w jakich ono się realizuje. Główny bohater osiągnął wysoki status społeczny, który stara się utrzymywać poprzez stały kontakt z oceniającą go rzeczywistością. Subiektywne poczucie wartości bohatera zależy wyłącznie od tego, w jaki sposób postrzegają go inni. Nagle, gdy dobra passa zostaje przerwana jego bezsensowną śmiercią, przychodzi czas na własny rachunek sumienia i analizę przeszłości.

Kiedy bohater staje przed Bogiem, kiedy ocena innych ludzi przestaje mieć znaczenie, wtedy sam bohater musi podjąć próbę oceny własnego życia. Bohater targuje się z Bogiem o swoje człowieczeństwo, nie potrafi się jednak uwolnić od przeświadczenia o własnej wyjątkowości. Stwórca zostawia bohatera jego własnej mocy rozstrzygania, zgodnie z przykazaniem, że „co ci się podoba to będzie ci dane” (Syr 15, 14.17). Tą najważniejszą życiową decyzję, wybór zbawienia lub potępienia, bohaterowi utrudnia mania wielkości. W efekcie bohater pozostaje w zawieszeniu między dwoma światami, tocząc wewnętrzną walkę o własną duszę, o własne ja…

   
Projekt współfinansowany ze środków:

Województwa Zachodniopomorskiego, Gminy Miasto Szczecin i PFRON