[Polski Związek Głuchych] [Program] [Zdjęcia] [O aktorze] [Singapur] Ramesh Meyyappan, jeden z singapurskich najbardziej wszechstronnych i szanowanych aktorów. Pierwszy niesłyszący. absolwent Liverpool Instytut for Performing Arts's (Instytut Wystawiania Sztuk w Liverpoolu), zaadaptował i wystawił sztukę „A Yisual Adaptation of Mistero Buffo” (Wizualna Adaptacja Mistero Buffo) podczas festiwali na trzech kontynentach. w latach 1996-1999 aktor/nauczyciel Dramaplus Arts - Singapur, 1999-2000 dyrektor artystyczny Hi! Theatre - Singapur. Realizował również liczne projekty teatralno-edukacyjne. Pierwszym europejskim sukcesem Ramesha było „Histerio Buffo” wg Dario Fo. Krytyka uznała tą realizację za inteligentny, ciepły i zabawny przykład wizualnej adaptacji dzieła literackiego.
„Sztuka pozostawia nas wciąż zastanawiających się: Noises Off Dana Bye'a
„Ramesh
Meyyappan wydaje się mieć kopalnię idei, Arts Magazine, Singapur
„Ta pantomima
jest zabawnym, ciepłym Munira Mirza
„Przedstawienie
Ramesha, ciche ale bardzo Munira Mirza
Ramesh wyjaśnia, że
uprawiany przez niego gatunek pantomimy był częściowo ukształtowany przez
modę włoskiej komedii del'Arte, popularnej w XVi i XVIi wieku Od wczesnych lat odkrywał język i możliwości ekspresji w sposób wyłącznie fizyczny. Pierwsza praca Ramesha na scenie to Hi! Theatre - jedyny singapurski teatr głuchych. Intuicja Ramesha doprowadziła go do reżyserowania „Makbeta”, wprowadzenia nowych aktorów i zdobycia przychylności krytyki. Czując się niezadowolonym z artystycznego klimatu w Singapurze l chcąc poszerzać swoją wiedzę na temat teatru, Ramesh w końcu zdecydował się przyjechać do Anglii. Etykietka „sztuki niepełnosprawnych” jest stałym problemem dla Ramesha. Jego widownia zarówno w Wielkiej Brytanii jak i w Singapurze pozostaje ograniczona. Niesłysząca publiczność nie uczestniczy w szerokiej edukacji teatralnej i tylko nieliczne próby są podejmowane w tym kierunku. Wg niego, język migowy w teatrze, nie jest rozwiązaniem, ponieważ odwraca uwagę od tego, co dzieje się na scenie. Zamiast tego sama forma teatru może być rozwijana w innowacyjny sposób. Słysząca publiczność trzyma się z daleka ponieważ kojarzy się z tworzeniem „sztuki dla głuchych”. w idealnym świecie, jak mówi Ramesh, chciałby być docenionym ii jako dobry artysta, a nie jako „głuchy artysta”. Ramesh nie jest zainteresowany rozwijaniem „głuchej estetyki” dla powszechnego odbiorcy. Chciałby, by istniała uniwersalna estetyka. Nawet język migowy jest często l specyficzny dla różnych krajów. Słownictwo teatru ruchu mogłoby być całkowicie zrozumiałe dla wszystkich ludzi. To jest właśnie wiara w potencjał ekspresji do przekraczania granic, który napędza go nie tylko artystycznie ale i praktycznie. Ramesh nie boi się pracować ze słyszącymi i aktorami, ponieważ jest pewny, że potrafi znaleźć sposób by się z nimi porozumiewać bez języka migowego. Nie widzi on potrzeby używania języka migowego na scenie. Podążając za sukcesem adaptacji „Mistero Buffo” Dario Fo, którą wystawiał na 3 kontynentach, Ramesh Meyyappan prezentuje nowe podwójne przedstawienie, i korzystając z makabrycznych opowiadań amerykańskiego pisarza i poety Edgara Allana Poe. Ramesh opiera się na narracyjnym stylu Poe i tworzy czysto wizualny teatr Adaptacje przekraczają literalne tłumaczenie twórczości Poe, stwarzają eklektyczną mieszaninę wizualnego i fizycznego stylu ukazującą mrocznych iii bohaterów i złowieszczą fabułę. To opowiadanie historii i w czystej wizualnej formie. Niedawno Ramesh
otrzymał nominację do nagrody
Life! Theatre Awards w Singapurze w kategorii najlepszy aktor. |
||
|
|
||
