Architekturę renesansu dzielimy na dwa odłamy: świecką i kościelną. W jednym i drugim wypadku jest nawiązanie do kultury antycznej.

Kościoły budowane w stylu gotyckim były bardzo wysokie i dużych rozmiarów. Miały one łączyć człowieka z Bogiem i pokazywać wielkość Boga.

Kościoły renesansowe pokazywały, do czego zdolny jest człowiek. Ich forma chwaliła technikę i zdolności architektów. Zamiast strzelistych wież budowano kopuły. Kopuła, jako fragment kuli, symbolizowała Boga – kula to figura doskonała.

Artyści renesansowi uważali koło za formę idealną, dlatego projektowali świątynie okrągłe lub na planie centralnym z kopułą w środku. Nawiązano do budowli antycznych, czyli używano elementów takich jak kolumny, zakończone łukami okna. Elementom antycznym dodawano chrześcijańską symbolikę.

Nawiązania do starożytności widać też w budowlach świeckich (niekościelnych) renesansu. Budowle stały się symetryczne. Obowiązywała zasada „złotej proporcji” to znaczy, że przy projektowaniu trzymano się ściśle zasad matematyki.