W średniowieczu główną formą rzeźbiarską była płaskorzeźba. W renesansie zaczęto stawiać rzeźby wolnostojące. Początkowo były to rzeźby, które oglądano tylko z jednej strony. W późniejszym okresie rzeźby można było oglądać z każdej strony. Zgodnie z założeniami humanizmu, głównym obiektem rzeźb był człowiek. Ludzi przedstawiano w sposób bardzo dokładny i proporcjonalny, dokładnie odwzorowując anatomię, czyli budowę ciała człowieka.

Taki kierunek nazywano realizmem. Nawiązano do tematyki biblijnej, ale też mitologicznej, czyli legend i przypowieści. Postacie nimf i amorków wykorzystywano, jako elementy ozdobne.

Kopiowano również rzeźby antyczne.

Najważniejszymi dziełami są rzeźby Michała Anioła, uznanego już w renesansie za mistrza rzeźby, na przykład „Dawid”, „Pieta”.

Rzeźby w renesansie były opłacane przez państwo, jako rzeźby publiczne do wystawienia w mieście. Wpłynęło to znacząco na wygląd i rozwój centrów miast tamtego okresu.

Popularny był również mecenat to znaczy, że bogaci ludzie kupowali rzeźby dla ozdoby swoich posiadłości.

Wyróżniano również tzw. rzeźbę architektoniczną. Była to rzeźba, która była częścią architektury budynku, na przykład reliefy na kolumnach, czyli kompozycje rzeźbiarskie wykonane na płycie kamiennej, metalowej lub drewnianej z pozostawieniem na niej tła. Do tego typu rzeźby zaliczano też na przykład popularne pomniki dowódców wojskowych siedzących na koniu. Architekturę renesansu dzielimy na dwa odłamy: świecką i kościelną. W jednym i drugim wypadku jest nawiązanie do kultury antycznej.