W okresie renesansu portrety malowano na tle pejzaży. Różniły się tym od portretów średniowiecznych, które malowano na jednolitym tle. Postać przedstawiano też częściej w pozycji ¾ zamiast z profilu. Charakterystyczne dla tych portretów było realistyczne przedstawienie malowanej postaci. Starano się znaleźć indywidualne, szczególne cechy przedstawianej postaci.

Realizm osiągano również poprzez wykorzystanie światłocienia. W późniejszym okresie widoczna stała się także więź między osobą na portrecie a osobą oglądającą np. – „Mona Lisa” Leonarda da Vinci.