Malarstwo renesansowe należy podzielić na północne i południowe. Malarstwo południowe pochodzi z Włoch. Malarstwo północne rozwijało się głównie w Niderlandach i Niemczech. Francja była pomiędzy wpływami obu rejonów. Na to miała również wpływ polityka. Malarstwo północne i południowe różniło się od siebie rodzajem techniki malarskiej, doborem kolorów i tematów. Oba rejony charakteryzowały się użyciem perspektywy linearnej, światłocienia i usunięciem konturów z przedstawianych postaci. To wszystko spowodowało, że malowane obrazy były bardziej realistyczne. W średniowieczu obrazy miały głównie przekazywać treść symboliczną. W renesansie też wykorzystywano symbole, ale również dokładnie odwzorowywano świat na obrazach.

Malarstwo południowe wykorzystywało technikę malarską - tempera. Główną tematyką malowanych obrazów były tematy religijne.

Przy ich przedstawianiu wykorzystywano nawiązania do żyjących w tamtych czasach ludzi i sytuacji politycznej. Malowano też portrety na zamówienie. Powstały specyficzne techniki, na przykład wymyślona przez Leonardo da Vinci perspektywa powietrzna. Perspektywa powietrzna oznacza, że obiekty znajdujące się dalej od widza są bardziej niebieskawe. Malarze włoscy dokładnie trzymali się zasad perspektywy opartej na matematyce. Obliczali dokładnie, jakiej wielkości ma być przedmiot oddalony od widza.

Portrety malowano na tle pejzaży. Różniły się od portretów średniowiecznych tym, że malowano na jednolitym tle. Postać przedstawiano też częściej w pozycji ¾ zamiast z profilu. Również w malarstwie południowym pojawiały się motywy mitologiczne, często wykorzystywane, jako przedstawienie tematyki chrześcijańskiej. Różnych bożków, nimfy, a także zjawiska natury przedstawiano, jako ludzi.